مردم نپال اغلب پیرو آیین هندو هستند. از نگاه ظاهری تفاوت چندانی بین نپالی ها و مردمان شمال شرق هند وجود ندارد.
مردم نپال دارای نام های بسیار شبیه به هم هستند. نام وسط «بهادر» نامی بسیار مرسوم در بین نپالی ها است. گورونگ (Gurung) که اشاره به قومیت گورونگ دارد نام خانوادگی بیش از 15 درصد نپالی هاست. از دیگر نام های متداول می توان به تاپا (Thapa) و تمنگ Tamang اشاره کرد.
جمعیت نپال از چندین قوم شکل گرفته، و بخش بزرگی از آن ها را شرپاها تشکیل می دهند که البته سال ها قبل از تبت به نپال مهاجرت کرده اند و در مرزها ی شمالی نپال ساکن هستند.
مذهب اصلی مردم نپال هندو است و بودائیان تنها در نوار شمالی ساکن هستند. شرپاها در ارتفاع بالای 4000 متر ساکن هستند و عمدتا علاوه بر کشاورزی به اموراتی نظیر راهنمایی گردشگران و کوهنوردان می پردازند.
در نپال حدود 60 زبان و گویش وجود دارد. زبان نپالی در طول دو قرن اخیر، همچون زبان ملی بوده است و بیش از 50 درصد مردم نپال به این زبان صحبت می کنند. اما دولت تأکید ویژه ای بر زبان سانسکریت دارد. این زبان در مدارس اجباری شده است در حالی که زبان نپالی از حالت اجبار در مدارس خارج شده است.
اکثر بودایی ها در پایتخت زندگی می کنند که بزرگ ترین معبد آنها «شمبو» نیز در پایتخت قرار دارد که با کمک کشور چین و ژاپن بر بالای کوهی ساخته شده است. ژاپنی ها بدون دریافت هر گونه وجهی خیابان های اصلی، ترمینال و برخی بناهای دیگر را در پایتخت نپال ساخته اند.
اکثر مسلمانان در شهری به نام نیپاگنج (که در مرز هند در جنوب واقع است) ساکن هستند. گروهی از مسلمانان نیز در شهری به نام جنکپور ساکنند.