از نظر سنت فرهنگی یا تمدن، می توان نپال را فصل مشترک بین تمدن هندو و بودائی در نظر گرفت.
نپال یک کشور پادشاهی کوچک در منطقه هیمالیا است که بین هند و چین واقع شده و نمونه ای از گوناگونی فرهنگی، و جامعه ای چندقومی و طبقاتی در طول تاریخ بوده است.
حدود 140 گروه مختلف قومی – طبقاتی در این کشور وجود دارند که به مدت 2000 سال در کنار هم زندگی کرده اند و سنت های فرهنگی مجزا و در عین حال به هم مرتبط خود را حفظ کرده اند. این آمیزه در مجموع «فرهنگ نپالی» را به وجود آورده است. یک فرهنگ که از جنوب شدیدا تحت تأثیر تمدن هندو کشور هند و از شمال تحت تأثیر تمدن بودایی های تبتی است. از نظر سنت فرهنگی یا تمدن، می توان نپال را فصل مشترک بین تمدن هندو و بودائی در نظر گرفت.
پس از یکپارچه سازی نپال توسط نارایان شاه در سال 1768، ساختار اجتماعی نپال به تدریج تحت تأثیر الگوی هندو تحت عنوان «سنت بزرگ» قرار گرفت؛ بدون آن که مزاحمتی جدی برای فرهنگ های محلی به وجود آورد. این انتقال آرام تحت تأثیر آئین قانونی 1854 قرار گرفت. این آئین، همه مردم نپال را به چهار طبقه مختلف تقسیم می کرد. این آئین اصول مشخصی داشت: «برتری ارزش های هندو و تحجر مذهبی و طبقه (کاست) به عنوان اساس حرکت اجتماعی. هر شهروندی، با هر پشتوانه فرهنگی که این اصول آئین نامه را نقض می کرد، بشدت تنبیه، تکفیر یا تنزل مقام دریافت می کرد.
سه شکل اصلی تقسیمات قومی قابل توجه است. تقسیم اول بین کوه نشینان و دشت نشینان بر اساس منطقه و قوم است. تقسیم دوم بین هندوهای طبقه بالا و گروه های اصطلاحا «بومی» است. تقسیم سوم بین برهمن ها و گروه های نیووار و گروه های هندو طبقه بالا و گروه های هندو طبقه پائین است.
درباره زادگاه بودا و وجود تاریخی این شخصیت اختلاف نظر وجود دارد. اما نپالی ها و یونسکو، شاخه فرهنگی سازمان ملل متحد، لومبینی، شهری در نپال را محل تولد بودا می دانند و دولت نپال تصمیم گرفته است این محل را قبله ای برای بودایی های جهان کند.